Chmiel jako środek przeciwłupieżowy

Chmiel zwyczajny (Humulus lupulus)

Chmiel pochodzi prawdopodobnie z Azji. W Europie chmiel rośnie od Wielkiej Brytanii i Szwecji po kraje śródziemnomorskie i Kaukaz, ale spotkać go można również na Syberii i w Ameryce Północnej. Jest często spotykanym pnączem rosnącym dziko w całym naszym kraju, ale najczęściej spotykamy go w lasach i wilgotnych zaroślach, zwłaszcza nadwodnych. Występuje także dość często w ogrodach i parkach, a także uprawiany jest na plantacjach zakładanych dla potrzeb przemysłu fermentacyjnego (wyrobu piwa) i zielarskiego.

Chmiel to roślina pnąca się dookoła drzew i krzewów, z których zwisają jego pędy dochodzące do kilku metrów długości Liście parami naprzemianległe, dłoniasto 3-5-klapowane, na brzegu grubo ząbkowane, z wierzchu szorstkie. Kwitnie od lipca do września, wytwarzając zielonkawe kwiaty rozdzielnopłciowe, wiatropylne. Znaczenie dla ziołolecznictwa mają tylko egzemplarze żeńskie, czyli wytwarzające najpierw jasnozielone, a później żółknące i brunatniejące szyszki.

Szyszki chmielu zbiera się w dni pogodne, w sierpniu, na początku ich dojrzewania, a więc kiedy przybierają żółtozielony odcień. Suszyć je trzeba szybko, rozłożone cienką warstwą w cieniu, w miejscach suchych i przewiewnych. Przechowywać w naczyniach szczelnie zamkniętych.

Na powierzchni każdej szyszki występują włoski gruczołowe wypełnione żółtą lub czerwonawo-żółtą substancją, które w trakcie suszenia szyszek okruszają się przybierając postać lepkiego proszku, zwanego lupuliną, a stanowiącego również cenny surowiec zielarski.

Chmiel (zarówno szyszki, jak i lupulina) działa uspokajająco, pobudza czynności żołądka, ułatwiając trawienie i przyswajanie pokarmów, wykazuje właściwości przeciwbakteryjne, zmniejsza popęd płciowy.

Na następnej stronie przeczytasz  przepisy na napary z chmielu i jak zrobić naturalną płukankę do włosów.