Babka na trudno gojące się rany

Babka zwyczajna (szerokolistna) (Plantago major). Na świecie botanicy naliczyli się około 200 gatunków babki. W Polsce występują trzy: zwyczajna, lancetowata i rzadko spotykana babka płesznik (występująca najczęściej w sztucznych uprawach). Babka zwyczajna w Polsce występuje powszechnie jako roślina łąkowo-pastwiskowa, można ją spotkać na miedzach, nieużytkach, wysypiskach, przydrożach, skajów lasów i brzegach wód. Roślina jest niewielka – od 5 do 30 cm. Liście babki są charakterystyczne – szerokojajowate (ok. 1,5 razy dłuższe niż szersze) całobrzegie. Kwiat przybiera formę walcowatego kłosu o niepozornych kwaitach.

Zastosowanie zielarskie mają jedynie liście (zarówno wąsko i szerokolistnej). Zbiera je się w porze kwitnienia – od maja do początku września. Liście należy uciąć nad ziemią i suszyć w cieniu rozłożone pojedynczą warstwą (mogą się zaparzyć).

Napar z liści

Łyżkę suszonych liści zalać szklanką wrzącej wody, przykryć na 15 minut. Pić po przecedzeniu jedną szklankę, trzy razy dziennie przy nieżycie żołądka, chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy a u dzieci jako środek wykrztuśny i przy nieżycie pęcherza moczowego . Napar ten znakomicie sprawdza się do leczenia ran jamy ustnej (płukanie ust i gardła), przemywań i okładów ran na całym ciele. Podobne zastosowanie do naparu ma odwar. By go przygotować należy ugotować liście babki przez pięć minut na małym ogniu i odcedzić.

Syrop wykrztuśny
100 gram świeżych liści babki pociąć na drobne kawałki, dolać 100 ml przegotowanej i ostudzonej wody, dobrze zmiksować, odcedzić dokładnie wyciskając sok i rozpuścić 100 gram cukru i ogrzewać aż do wrzenia. Tak przygotowany syrop przechowuje się w lodówce i podaje się po ½ łyżeczki kilka razy dziennie jako środek wykrztuśny i przeciwkaszlowy dla dzieci i młodzieży.

Okłady ze świeżych liści
Liście umyć gorącą (ale nie wrząca wodą) i po zmiażdżeniu przykładać na trudno gojące się rany, wrzody i inne chore miejsca.